Kwartalnik NiR wskazówki dla autorów

Kolegium redak­cyjne | Rada Naukowa i Pro­gramowa| Stan­dardy ety­czne
| Kup / zaprenu­meruj |  O kwartal­niku NiR

Zasady pub­likowa­nia tek­stów w kwartal­niku „Niepełnosprawność i Reha­bil­i­tacja”

Redakcja kwartal­nika „Niepełnosprawność i reha­bil­i­tacja” uprze­jmie infor­muje, że do pub­likacji są dopuszc­zone artykuły speł­ni­a­jące następu­jące kryteria.

Do każdego artykułu dostar­c­zonego do redakcji należy dołączyć:

• prośbę do redakcji, w której autor zwraca się o wydrukowanie w kwartal­niku „Niepełnosprawność i Reha­bil­i­tacja” przesłanego artykułu (tylko jeśli tekst nie został zamówiony przez redakcję)
• oświad­cze­nie autora o tym, że posi­ada pełnię praw autors­kich do dzieła

Wyma­gania tech­niczne do artykułu

• Artykuły powinny być zapisane jako *.doc lub *.docx.
• Obję­tość tek­stów powinna liczyć ok. 30 tys. znaków
• Tytuł artykułu powinien być podany w pol­skiej i ang­iel­skiej wer­sji językowej
• Po tytule powinno być imię i nazwisko autora/autorów wraz z ich tytułami naukowymi oraz jego/ich miejsce pracy (afiliacja).
• Następ­nie należy zamieś­cić abstrakt oraz słowa kluc­zowe po pol­sku i ang­iel­sku. Abstrakt powinien zaw­ierać następu­jące ele­menty: tło/teza, metody, rezul­taty, wnioski.
• Wszys­tkie tabele wys­tępu­jące w tekś­cie powinny być zapisane w edy­torze Word.
• Wszys­tkie wykresy wys­tępu­jące w tekś­cie oraz dane, które posłużyły do ich sporządzenia, powinny być dodatkowo dołąc­zone jako edy­towalne w formie *.xls.
• Schematy i rysunki powinny być wyko­nane w edy­torze Word lub Excel i powinny być edy­towalne tak, aby można było je mody­fikować przy opra­cow­a­niu edy­torskim tekstu.
• Tabele, wykresy, schematy, rysunki powinny mieć tytuły i numery porząd­kowe oraz źródło umieszc­zone pod nimi. Redakcja nie przyj­muje wykresów, schematów i rysunków zapisanych jako obraz i wkle­jonych do tekstu.
• Pod tek­stem powinna zna­j­dować się bib­li­ografia. Przyp­isy bib­li­ograficzne w tekś­cie oraz bib­li­ografia załącznikowa powinna być sporząd­zona w sys­temie har­wardzkim (zasady poniżej)

Dodatkowe infor­ma­cje

• Redakcja nie zwraca przesłanych tek­stów oraz mate­ri­ałów niezamówionych.
• Redakcja nie wypłaca autorom honorariów.
• Redakcja powinna uzyskać również infor­ma­cję o źródłach finan­sowa­nia pub­likacji, wkładzie insty­tucji naukowo-badawczych, sto­warzyszeń i innych podmiotów.
• Redakcja zas­trzega sobie prawo dokony­wa­nia koniecznych zmian i poprawek wynika­jących z opra­cow­a­nia redak­cyjnego. Insty­tut Pracy i Spraw Soc­jal­nych jest uprawniony do przekazy­wa­nia osobom trzecim praw do dzieła w zakre­sie wyżej wymienionych pól eksploat­acji bez konieczności wypłaty hon­o­rar­ium autorskiego oraz bez konieczności infor­mowa­nia autorów.

Zasady tworzenia przyp­isów bib­li­ograficznych w sys­temie harvardzkim

1. Przyp­isy bib­li­ograficzne w sys­temie har­vardzkim pole­gają na powoły­wa­niu się na dane źródło bezpośred­nio w tekś­cie pracy, bez podawa­nia jego pełnego opisu bib­li­ograficznego w dol­nej części stron. Przy czym dokładne i pełne opisy bib­li­ograficzne wyko­rzys­tanych źródeł umieszcza się tylko w bib­li­ografii załącznikowej na końcu pracy.

2. Przyp­isy bib­li­ograficzne w sys­temie har­vardzkim umieszcza się bezpośred­nio po cyta­cie lub w innym miejscu wyma­ga­ją­cym wskaza­nia źródeł w formie skró­conej infor­ma­cji bib­li­ograficznej – poda­jąc w naw­iasach okrągłych: nazwisko autora, ewen­tu­al­nie: współau­torów, redak­tora lub pier­wsze słowa tytułu źródła (w przy­padku prac zbiorowych bez podanego redak­tora), rok wyda­nia pub­likacji oraz ewen­tu­al­nie numer strony lub numery stron (w zależności od kon­tek­stu), na które powołuje się autor pracy.

Przykłady:
Niepod­ważalną rolę w tym pro­ce­sie odgrywa też glob­al­iza­cja i ros­nące możli­wości eksportu wyt­warzanych usług (Rubal­caba 2007, s. 71).

Stąd nasz udział w ekspan­sji nowoczes­nych prze­mysłów, dokonu­jącej się w ciągu ostat­nich 20–30 lat w świecie, był niedostate­czny (Karpiński i in. 2015; Skórska 2015, s. 54–60).

W tej branży zatrud­nionych będzie już 22 000 osób (ABSL 2016).

Pol­ska ze wskaźnikiem 6,4% należy w tym rankingu do trzech kra­jów o najniższych dys­pro­por­c­jach (Tack­ling The Gen­der pay Gap… 2014, s. 12–13)

Według Słown­ika ekonomii PWN (Black 2008, s. 32) biznes jest ter­minem zbior­czym, określa­ją­cym wszys­tkie formy dzi­ałal­ności gospo­dar­czej (pro­duk­cyjnej, usłu­gowej, hand­lowej) i ukierunk­owanej na osiąg­nię­cie zysku.

3. Dane bib­li­ograficzne kilku omaw­ianych jed­nocześnie pub­likacji należy odd­zielać średnikami.

Przykład:
Znacze­nie zagad­nienia wynika z utrzymy­wa­nia się dużych niedopa­sowań struk­tu­ral­nych na pol­skim rynku pracy w aspekcie zawodowym i kwal­i­fika­cyjnym, nawet w warunk­ach wysok­iej koni­unk­tury (Kryńska 2004, s. 102–110; Kabaj 2012, s. 114–115; NBP 2015; Juch­now­icz 2014, s. 12).

4. Sposób podawa­nia danych bib­li­ograficznych w przyp­isie zależy od kon­tek­stu: jeżeli ze zda­nia lub aka­pitu, po którym należałoby umieś­cić przypis, jasno wynika, na czyje dzieło następuje powołanie (w tekś­cie pojawia się nazwisko autora), wystar­czy ograniczyć zawartość odsyłacza do roku pub­likacji oraz ewen­tu­al­nie numeru strony.

Przykłady:
Jak słusznie pod­kreśla Abramowska-Kmon (2011), skale te wydają się mieć his­to­ryczny charakter.

5. Jeżeli dana pub­likacja ma dwóch autorów, podaje się oba nazwiska, łącząc je spójnikiem „i”.

Przykład:
Do 2035 r. Polaków będzie o 28% mniej niż w 2010 r. (Liwiński i Sztander­ska 2010).

6. Podob­nie należy postąpić w przy­padku trzech autorów, przy czym spójnik „i” stawia się przed ostat­nim nazwiskiem.

Przykład:
Innowacje wcale nie muszą być kopi­owane i wchła­ni­ane (Lachowski, Szam­be­lańczyk i Woź­niak 2009, s. 67–71).

7. Jeżeli autorów jest więcej niż trzech, podaje się tylko pier­wszego z nich z dodatkiem skrótu „i in.”.

Przykład:
Jed­nocześnie pod­kreślano, że wnioski uzyskane na pod­stawie tych mod­eli powinny mieć przełoże­nie na decyzje na poziomie mikroeko­nom­icznym (Fujita i in. 1999).

8. Jeżeli kilka wyko­rzysty­wanych w pracy doku­men­tów ma autorów o tym samym nazwisku i ten sam rok wyda­nia, rozróż­nia się je za pomocą pier­wszych liter imion autorów.

Przykład:
(Nowak A. 2003; Nowak W. 2003)

9. Jeżeli powołu­jemy się na kilka pub­likacji jed­nego autora, opub­likowanych w tym samym roku, po roku wyda­nia należy dodać (bez spacji) kole­jne małe litery, np. 1991a, 1991b; wów­czas oznaczenia te pow­tarza się w bib­li­ografii załącznikowej zamieszc­zonej po tekś­cie głównym.

10. Jeśli dokonu­jemy bezpośred­niego cytatu z cud­zej pracy, powinien on być dokład­nie oznac­zony za pomocą cud­zysłowu; w takim wypadku należy także wskazać numer strony, z której pochodzi cytowany tekst.

Przykład:
Nawet bardzo impul­sy­wni kupu­jący nie kupują „na każde zawołanie swoich impul­sów” (Rook i Fisher1995, s. 306).

11. Jeśli powołu­jemy się na opra­cow­a­nia, raporty, dane statysty­czne przy­go­towane przez orga­ni­za­cje, insty­tucje itp., które nie mają podanych autorów (lub redak­torów), zami­ast autora podaje się nazwy tych organizacji.

Przykłady:
Według prog­nozy GUS (2014) wielkość pop­u­lacji w wieku pro­duk­cyjnym zwięk­szy się w 2050 r.

Jed­nocześnie w tym samym cza­sie śred­nie wyna­grodze­nie brutto w sek­torze przed­siębiorstw wynosiło 3907,85 zł (GUS, Bank Danych Lokalnych).

12. W przyp­isie doty­czą­cym aktów prawnych umieszcza się tylko niepełną nazwę doku­mentu z wielokropkiem.

Przykłady:(Ustawa z 17 lutego 2005 r. o infor­matyza­cji…) – Ustawa z 17 lutego 2005 r. o infor­matyza­cji dzi­ałal­ności pod­miotów real­izu­ją­cych zada­nia prob­le­mowe, Dz.U. nr 64, poz. 565.

(Roz­porządze­nie MSWiA z 27 listopada 2006 r. w sprawie sporządza­nia…) – Roz­porządze­nie MSWiA z 27 listopada 2006 r. w sprawie sporządza­nia i doręcza­nia pism w formie doku­men­tów elek­tron­icznych, Dz.U. nr 227, poz. 1664.

Uwaga: przyp­isy słown­ikowe, rzec­zowe i infor­ma­cyjne należy umieszczać na dole strony.

Ogólne zasady bib­li­ografii załącznikowej w sys­temie harwardzkim

1.Bibliografię załączamy na końcu artykułu. Pier­wszym ele­mentem poje­dynczego opisu bib­li­ograficznego powinno być nazwisko i inic­jał imienia autora (lub redak­tora), bezpośred­nio po nim należy podać rok wyda­nia pub­likacji, a następ­nie dal­sze ele­menty opisu.

Przykład:
Kwiatkowski, E., 1982, Teo­ria trzech sek­torów gospo­darki, PWN, Warszawa.

Kryńska, E., red., 2004, Pol­ski rynek pracy – niedopa­sowa­nia struk­tu­ralne, Wyd. IPiSS, Warszawa.

Peneder, M., Kan­iovski, S., Dachs, B., 2001, What Fol­lows Ter­tiari­sa­tion? Struc­tural Change and the Role of Knowledge-based Ser­vices, WIFO Work­ing Papers, no. 146.

2. Jeżeli odwołu­jemy się do kilku prac tego samego autora wydanych w tym samym roku, po dacie pub­likacji dodaje się małą literę „a”, „b”, „c”, „d” itd. (bez spacji)

Przykład:
Dobrzyńska, T., 1991, …

Dobrzyńska, T., 1996a, …

Dobrzyńska, T., 1996b, …

Dobrzyńska, T., 2003, …

3. W przy­padku pow­tarza­nia się roku wyda­nia, tytuły poszczegól­nych pub­likacji szereguje się alfabetycznie.

Przykład:
Dobrzyńska, T., 1996a, Granice…

Dobrzyńska, T., 1996b, Wskaźniki…

4. W przy­padku rozdzi­ału z pracy zbiorowej, infor­ma­cje o całości poprzedzane są literą „w” z dwukropkiem.

Przykład:
Skórska, A., 2015, Przestrzenne zróżni­cow­anie roz­woju prze­mysłu i usług high-tech w kra­jach Europy Środkowo-Wschodniej, w: Zioło, Z., Rach­wał, T. (red.), Przemi­any struk­tur prze­mysłu i usług w układach region­al­nych, Prace Komisji Geografii Prze­mysłu Pol­skiego Towarzystwa Geograficznego, nr 29 (2).

5. W opisach pub­likacji wydanych za granicą obow­iązuje pisow­nia skrótów określeń typu redak­tor, wydanie, numer, wolu­min itp. w języku tekstu.

6. W opisie doku­men­tów elek­tron­icznych podaje się datę dostępu i adres internetowy

Przykład:
Fil­ip­iak, A., 2015, Ogromna różnica między zarobkami kobiet i mężczyzn w Polsce, http://wyborcza.pl/1,155287,19376680,ogromna-roznica-miedzy-zarobkami-kobiet-i-mezczyzn-w-polsce.html (dostęp: 3.03.2017).

7. Jeśli doku­ment jest dostępny na stałe nie poda­jemy daty.

8. Opisy bib­li­ograficzne aktów prawnych.

Przykłady:
Ustawa z 17 lutego 2005 r. o infor­matyza­cji dzi­ałal­ności pod­miotów real­izu­ją­cych zada­nia prob­le­mowe, Dz.U. nr 64, poz. 565.

Roz­porządze­nie MSWiA z 27 listopada 2006 r. w sprawie sporządza­nia i doręcza­nia pism w formie doku­men­tów elek­tron­icznych, Dz.U. nr 227, poz. 1664.